Lehenengo historia...
Sei urteko haur baten amak, minbizia du. Egun hauetan haurra (mutila) gelan oso triste egon da eta jolas orduak eta denbora libreak negarrez igaro ditu. Bere inguruan zeuden umeek berataz barre egin dute, neska bat zela esanez. Irakasleak umearen egoeraz larritu egin da eta familiaren egoeraren berri jaso dute.
Klaseko umeek bullying-a egiten bukatu zuten. Bost urteko haurrak, ez zion bere amari klasean gertatutakoa kontatu nahi, gurasoak ez larritzeko.
Azkenean, irakasleak gelakide guztien aurrean hitzaldi bat eman zuen, mutilak ere sentimenduak adierazi dezaketela azalduz. Horren ondorioz, ez zutela inork baztertu behar, pertsona bakoitzak sentimenduak adierazteko aukera duelako.
Bigarren historia...
Peio bi urte erdiko haurra da eta bi urteko haurrentzako gelan eskolatuta dago. Haurrarekin lan egiten duten irakasleak eskolatzearen hasiera hasieratik nabaritu dizkiote zailtasunak. Zailtasun horiek gelan integratzea oztopatzen diote, hala nola; komunikazioan eta pertonarteko harremanetan. Gelara hetzen denean, ez ditu agurrak onartzen, bere kideengandik aldentzen da, bakarrik egoten da gelaren alde batean, ez du onartzen beste pertsonen hurbilketa... Gauza guzti hauen ondorioz, irakasleek kezkatzen hasi dira eta bere gurasoekin hitz egiten erabakitzen dute, haurraren inguruko informazioa emateko eta haiek etxean ikusten eta bizitzen dituzten egoerak ezagutzeko.
Irakasleak egingo dituzten behaketez gain, egoki iritzi diote balorazio sakonagoa egiteri ere, haurrak zer nolako premiak dituen zehaztu eta komunikazioaren alderdiak zentzu zabalean landuko dituzten lehentasunak eta hezkuntza-jarrabideak finkatu ahal izateko.
Hirugarren historia...
3-4 urte bitarteko haur batek, egunero ikasgelan talde lanaren ordua zenean, txiza eta kaka egiten zuen gainean.
Hasiera batean, hezitzaileek ez zioten garrantzi handirik eman arazo horiei, oso gutxitan eta noizbehinka egiten zuelako. Baina denbora aurrera joan ahala, arazoa areagotzen joan zen, eta egunero, aldi askotan aldatu behar izaten zuten arropaz. Beraz, hezitzaileak, gurasoekin hiz egitera joatea erabaki zuten. Gurasoak, etxez aldatzen zeudela azaldu zien irakasleei, orduan posible zela egun horietan haurrak behar zuen atentzioa ez izatea eta eskolan arreta deitzeko esfinterra ez kontrolatzen hastea. Etxe berrira ohitzeko arazoak izateko aukerak handiak ziren, horregatik etxetik kanpo arreta hori eskatzen hasteko posibilitatea zegoen.
Laugarren historia...
Juan bi urteko haurra da. Bere inguruan dauden pertsonak oso lasaia, umoretsua, lotsati eta beste umeekin jolastea gustatzen zaiola adierazi dute.
Urte honetan hasi da haurtzaindegian, hasieran bere jokaera normala zen baina orain erakusten dituen jokaerak oldakorrak dira: Lagunei iletik botatzea eta gustuko ez duen zerbait egin behar duenean, jotzen du. Honen ondorioz, beste umeak ez dute nahi ezta jolastu ezta egon berarekin. Jarduera fisikoren bat egin behar duenean oihukatzen eta bere ingurunean dauden gauzei ostikadak ematen hasten da.
Portaera hauek amarekin eztabaidatzean, etxean portaera horiek ez dituela baina bere dibortzioaren ondorioz, Juan bere aitari ez dio ia ikusten adierazi dit.